Özel Gereksinimli Bireyler ve Aile İlişkileri

Özel gereksinimli bir çocuğa sahip olmakla birlikte ailelerde stres ortaya çıkabilmektedir ve bu stres anne babaların evliliğine de yansımaktadır. Çocuğun sorumluluğunu eşlerden yalnızca birinin üstlenmesi her anlamda yıpranmalara yol açabilmektedir. Anne ve baba sorumlulukları dengeli bir şekilde paylaşarak, çocuğun durumu nedeniyle birbirlerini herhangi bir şekilde suçlamayarak yani kısaca birbirlerine destek olarak bu yıpranmaları en aza indirebilir. Eşler, çocukla ilgili sorumluluklarını zamanlarına veyeteneklerine göre paylaşarak aile içindeki görev dengesini sağlayabilirler. Anne- babalar çocukla ilgili sorumluluklar dışında da birlikte vakit geçirmek için fırsat yaratıp aralarındaki iletişimi güçlendirebilirler. Özellikle de yaşadıkları ve hissettikleri şeyler hakkında birbirleriyle paylaşımda bulunarak içinde bulundukları zor durumda yalnız olmadıklarını hatırlamalılar. Aile ilişkileriyle ilgili problemleri kendi kendilerine çözmekte zorlandıklarında bir uzmandan destek almaktan çekinmemeliler çünkü çocuğun iyi oluşu için en önemli önceliklerden biri anne-babanın iyi oluşudur.

Ailedeki diğer çocuklar da özel gereksinimli bireyle kardeş olmayı farklı şekilde karşılayabilirler. Kardeşler de anne-babanın geçtiği duygusal süreçlerden geçebilir; öfke, suçluluk, kıskançlık, utanç, gelecek kaygısı hissedebilirler. Anne-babaların buradaki en büyük rolü kardeşlerin de konu hakkında soru sormalarına ve duygularını ifade etmelerine izin vermek, onları bilgilendirmektir. Hem kardeşler hem de büyükanne-büyükbaba gibi aile büyükleri özel gereksinimli bireyin durumu hakkında bilgilendikçe bireyin davranışlarını yönetmeyi öğrenebilir ve bireyin bakımına yardımcı olarak anne-babaya destek sağlayabilirler.

                                                                                                                                                                                                            PSİKOLOG AHSEN KARABURUN